Pobieranie Jak pomóc dziecku radzić sobie z niepowodzeniami Prędzej czy później twoje dziecko spotka się z jakimś niepowodzeniem i poczuje gorzki smak porażki. Czy potem będzie umiało stanąć na nogi? Jak możesz mu w tym pomóc? Co warto wiedzieć Co można zrobić Co warto wiedzieć Niepowodzenia są nieodłączną częścią życia. Biblia mówi, że ‛wszyscy wielokrotnie się potykamy’ (Jakuba 3:2, przypis). Dotyczy to też dzieci. Ale niepowodzenia mają swoją dobrą stronę — dają dziecku szansę na wyrobienie w sobie odporności psychicznej. Dzieci raczej się z nią nie rodzą, ale mogą ją rozwinąć. Potwierdza to matka o imieniu Laura: „Zauważyliśmy z mężem, że nie ma co udawać, że nic się nie stało. Lepiej pozwolić dzieciom zmierzyć się z niepowodzeniem. Dzięki temu mogą uczyć się nie poddawać, kiedy coś nie idzie po ich myśli”. Wiele dzieci źle znosi niepowodzenia. Niektóre się tego nie nauczyły, ponieważ rodzice chowają je pod kloszem i chronią przed ponoszeniem jakiejkolwiek odpowiedzialności. Na przykład gdy dziecko dostanie w szkole złą ocenę, automatycznie obwiniają za to nauczyciela, a gdy pokłóci się z kolegą — obwiniają kolegę. Czy można się spodziewać, że dziecko nauczy się brać odpowiedzialność za swoje błędy, jeśli rodzice zawsze chronią je przed konsekwencjami? Co można zrobić Ucz dziecko, że jego czyny pociągają za sobą konsekwencje. Biblia mówi: „Co ktoś sieje, to będzie zbierać” (Galatów 6:7). Każdy czyn wywołuje jakiś skutek. Zniszczenia pociągają za sobą koszty. Pomyłki mają swoje przykre następstwa. Dzieci powinny znać zasadę przyczyny i skutku oraz rozumieć, że czasami one też ponoszą część odpowiedzialności za to, co się stało. Dlatego unikaj usprawiedliwiania swojego dziecka lub przerzucania winy na innych. Zamiast tego pozwól, żeby odczuło na sobie konsekwencje, oczywiście w rozsądnej mierze i odpowiednio do jego wieku. A dziecko powinno wyraźnie dostrzegać, że te konsekwencje spowodowało jego złe zachowanie. Ucz dziecko, jak może poprawić sytuację. Zasada biblijna: „Prawy może upaść siedem razy i znowu wstanie” (Przysłów 24:16). Porażka może być bolesna, ale to jeszcze nie koniec świata. Postaraj się, żeby dziecko skupiało się nie na tym, jak rzekomo niesprawiedliwie zostało potraktowane, ale na tym, jak uniknąć podobnej wpadki w przyszłości. Na przykład gdy twój syn dostanie złą ocenę ze sprawdzianu, pomóż mu zrozumieć, że może poprawić sytuację, jeśli postanowi sobie, że przyłoży się do nauki i następnym razem będzie lepiej przygotowany (Przysłów 20:4). Gdy twoja córka pokłóci się z koleżanką, pomóż jej przemyśleć, jak mogłaby wyjść z inicjatywą i się pogodzić — niezależnie od tego, kto zawinił (Rzymian 12:18, 2 Tymoteusza 2:24). Ucz dziecko skromności. Zasada biblijna: „Mówię każdemu wśród was, żeby nie myślał o sobie więcej, niż należy myśleć” (Rzymian 12:3). Wmawianie dziecku, że jest w czymś najlepsze, ani nie jest zgodne z rzeczywistością, ani w niczym nie pomaga. Przecież nawet szczególnie uzdolnieni uczniowie nie zawsze otrzymują najwyższe oceny. A najlepsi sportowcy nie zawsze wygrywają. Dzieci, które nie mają wygórowanego mniemania o sobie, lepiej znoszą niepowodzenia. Według Biblii przeciwności losu mogą nas zahartować i pomóc w rozwinięciu wytrwałości (Jakuba 1:2-4). Chociaż więc porażka nie smakuje najlepiej, możesz pokazać dziecku, jak podejść do niej z odpowiednim dystansem. Uczenie dzieci odporności na niepowodzenia, podobnie jak innych cech, wymaga czasu i wysiłku, ale będzie procentować — szczególnie w okresie dorastania. W pewnym poradniku powiedziano: „Nastolatkowie, którzy nauczyli się radzić sobie z niepowodzeniami, rzadziej sięgają po łatwe i niebezpieczne rozwiązania, gdy coś ich przytłacza. Lepiej się odnajdują w nowych i nieoczekiwanych sytuacjach” (Letting Go With Love and Confidence). Oczywiście taka odporność psychiczna przyda się im też w dorosłym życiu. Rada: Dawaj dobry przykład. Pamiętaj, że twoja reakcja na życiowe rozczarowania pokazuje dziecku, jak może sobie radzić ze swoimi niepowodzeniami.

Jak się zachować, gdy podczas letnich wędrówek spotkamy duże zwierzę? – Nie płosz, nie dokarmiaj – radzą eksperci z Tatrzańskiego Parku Narodowego. Pod koniec czerwca w miejscowości Strzebowiska w Bieszczadach został odstrzelony wilk, który wcześniej zaatakował dwójkę dzieci – ośmioletnią dziewczynkę i dziesięcioletniego chłopca. Sekcja zwłok wykazała, że zwierzę nie miało wścieklizny, ale miało wyłamane kły. Na razie nie wiadomo, dlaczego rzuciło się na dzieci. – Podstawową kwestią, którą trzeba rozstrzygnąć, jest, czy atakującym zwierzęciem był wilk, czy pies bądź mieszaniec. Odpowiedzi dostarczą badania genetyczne – mówi dr Bartosz Pirga z Bieszczadzkiego Parku Narodowego. Zwykle boją się ludzi Podkreśla, że zakładając, że atakował wilk, należy zwrócić uwagę na to, że wilki z dzikiej populacji wykazują lęk i trzymają dystans wobec człowieka. – One nie atakują ludzi. Nie ma danych ani z czasów współczesnych, ani historycznych z tego terenu o występowaniu takiego zjawiska jak atak wilka na człowieka – twierdzi ekspert. Jego zdaniem zwierzę atakujące człowieka najprawdopodobniej miało już wcześniej kontakt z ludźmi. Mogło być hodowane, oswajane lub nęcone. – Przypadki wybierania małych wilków z gniazd i ich późniejszej hodowli bądź prób krzyżowania wilka z psem zdarzają się w Bieszczadach i na Słowacji, chociaż skala zjawiska nie jest duża – przyznaje dr Pirga. Uważa on, że hodowany przez człowieka wilk z czasem może wykazywać agresję. Nie można wykluczyć, że hodowca mógł sobie z nim nie radzić bądź też zwierzę uciekło od niego i zaczęło żyć w lesie. – W przypadku tego konkretnego osobnika są to jednak tylko przypuszczenia – tłumaczy ekspert z Bieszczadzkiego Parku Narodowego. Jego zdaniem na wcześniejszy kontakt z człowiekiem wskazują również miejsca pojawiania się tego zwierzęcia w okresie luty–czerwiec 2018 roku. Był to rejon smażalni, pod którą zwierzę prawdopodobnie żerowało. – O ile dzikie wilki korzystają z mięsa wykładanego pod ambonami bądź czatowniami fotograficznymi, o tyle w Bieszczadach nigdy nie korzystają z resztek np. ze smażalni ryb – wyjaśnia ekspert. Miś importowany z Węgier Pod koniec czerwca jeden z biegaczy zgłosił leśnikom, że widział niedźwiedzicę z trzema młodymi wędrującą po szlaku w Sowiej Dolinie. Na miejsce wybrały się odpowiednie służby. Jednak informacja się nie potwierdziła. – Nie było tropów, śladów żerowania, odchodów, nagrań z fotopułapek – opowiada Dariusz Kuś z Karkonoskiego Parku Narodowego. Dodaje jednak, że niczego nie można wykluczyć. – Znane są przypadki osobników monitorowanych telemetrycznie, które w ciągu trzech miesięcy potrafiły przebyć trasę z Tatr na Węgry i z powrotem – przyznaje Dariusz Kuś. W Karkonoskim Parku Narodowym największe zwierzę, jakie można spotkać, to jeleń, który nie stwarza turystom kłopotów. – A wręcz odwrotnie, jest dla nich atrakcją – uważa ekspert. Jeśli chodzi o duże drapieżniki, na obszarze Bieszczadzkiego Parku Narodowego można spotkać niedźwiedzia, wilka oraz rysia. – Ich spotkania z ludźmi są bardzo rzadkie, gdyż drapieżniki w stosunku do człowieka stosują tzw. separację czasoprzestrzenną, czyli – w skrócie – są aktywne wtedy, kiedy my śpimy, i starają się być tam, gdzie nas nie ma – uważa dr Bartosz Pirga. Przestraszony atakuje Zdaniem eksperta realnym zagrożeniem dla człowieka może być spotkanie niedźwiedzia, a właściwie jego nagłe najście (np. w młodniku), bo taki osobnik nagle wystraszony – zwłaszcza kiedy jest to matka prowadząca młode – może zaatakować. – Jeśli poruszamy się po szlakach turystycznych, prawdopodobieństwo takiego zdarzenia jest jednak znikome. Ataki niedźwiedzi na człowieka w Bieszczadach spowodowane są zwykle nieodpowiedzialnym zachowaniem ludzi – np. zaglądaniem do gawr oraz zimowo-wiosenną penetracją młodników przez zbieraczy poroży w okresie końca gawrowania niedźwiedzi – wyjaśnia specjalista z BdPN. Jego zdaniem synantropizacja zwierząt, czyli oswajanie się dziko żyjacych ososbników z ludźmi, w tym drapieżników w Bieszczadach, spowodowana jest przede wszystkim przez problemy z gospodarowaniem odpadami i resztkami pokarmów na terenie punktów gastronomicznych i gospodarstw agroturystycznych. Przykłady takiego nieodpowiedzialnego zachowania to np. kompostowanie w miejscach niezabezpieczonych, śmietniki pozbawione zabezpieczeń antyniedźwiedziowych, a także nęcenie i dokarmianie zwierząt na tzw. nęciskach i karmiskach łowieckich oraz w coraz popularniejszych czatowniach fotograficznych. Wilki przed tygrysami Jak podaje Tatrzański Park Narodowy, według raportu norweskich naukowców w XX wieku niedźwiedzie spowodowały na całym świecie śmierć 313 osób, co daje im piątą pozycję w rankingu światowych drapieżców. W tym samym czasie udokumentowano 607 takich przypadków spowodowanych przez wilki (trzecia pozycja), ale najczęściej przyczyną zgonu była przenoszona przez nie wścieklizna. Pierwsze dwa miejsca zajmują gatunki egzotyczne – tygrysy (12 599 ofiar) i leopardy (840 ofiar), a miejsce czwarte przypadło lwom (552 ofiary).

OPIS I ANALIZAROZPOZNAWANIA I ROZWIĄZYWANIA PROBLEMU EDUKACYJNEGO I WYCHOWAWCZEGOPROBLEM: POZYCJA DZIECKA NIEPEŁNOSPRAWNEGO FIZYCZNIE W KLASIE SZKOLNEJ 1. Identyfikacja problemuSzkoła jest miejscem, w którym napotkać można problemy społeczne. Rodzice i ich dzieci stanowią przekrój zróżnicowanego społeczeństwa, zarówno pod względem rasowym, narodowościowym, statusu ekonomicznego, światopoglądu jak i odmienności psychofizycznej. Oznacza to, że pojawia się problem edukacji odmiennego pod względem psychofizycznym człowieka, a szkoła, dyrektorzy i nauczyciele winni umieć go rozwiązać. Niepełnosprawni na wszystkich poziomach kształcenia cały czas narażeni są na bariery w dostępie do edukacji. Dotyczą one nie tylko braku podjazdów, wind, ale również wewnętrznych oporów, lęków osób pełnosprawnych, obcowanie z kimś o odmiennym wyglądzie i możliwościach dzieci pełnosprawnych i niepełnosprawnych w szkole przyczynia się do tego, że i rodzice uczą się tolerancji i akceptacji przez swoje dzieci, które bawią się i uczą z niepełnosprawnymi kolegami. Doświadczenia, jakie gromadzą dzieci, rodzice i nauczyciele w kontaktach z niepełnosprawnymi, przekładają się na wartości, postawy, które odzwierciedlają kulturę danego pokolenia. Dobrze zorganizowana edukacja integracyjna, dostarczając dzieciom, nauczycielom i rodzicom odpowiednich doświadczeń, może przyczynić się do budowania społeczeństwa ludzi pełnosprawnych i niepełnosprawnych umiejących ze sobą po raz pierwszy spotkałam się z grupą uczniów klasy pierwszej moją uwagę zwrócił na siebie chłopiec, który poruszał się bardzo wolno, przytrzymując się poręczy jak również opierając się i przytrzymując ściany, szedł jakby nie na własnych nogach. Okazało się, że chodził na protezach, nie miał obydwu nóg i palców początkowo stroniły od Damiana, same nie zachęcały go do wspólnych zabaw. Damian był pogodnym, wesołym chłopcem, który początkowo miał również problemy w nauce. Chłopiec opuszczał bardzo dużo zajęć, był dzieckiem chorowitym i dlatego sporo czasu przebywał w domu. Poruszanie się na protezach sprawiało mu wiele kłopotu, były ciężkie i Damian szybko się męczył. Poza tym ciągle go uwierały, obcierały, pozostawiały rany. Rodzice chłopca mieli możliwość zakupu dla niego nowych modularnych protez, na których Damian poruszałby się sprawniej, mógłby wykonywać wiele więcej czynności. Niestety protezy te były bardzo drogie i rodziców nie było na nie zadaniem było sprawić, aby dzieci zaakceptowały Damiana takiego jakim był, żeby nie czuł się odrzucony w grupie klasowej, by nie czuł się „kimś gorszym”, a równocześnie pomóc mu poprawić wyniki w nauce. Ponieważ był to początek klasy pierwszej stało przede mną zadanie pomocy przy codziennych czynnościach w szkole, stwarzaniu takiej atmosfery w klasie, by Damian czuł się w niej bezpieczny i miał satysfakcję przebywania w otoczeniu osób przyjaznych mu. Następne zadanie jakie stawało przede mną to pozyskanie pieniędzy na zakup nowych protez, by pomóc rodzicom i Geneza i dynamika zjawiskaObserwowałam uważnie dzieci. Ważne jest, aby od najmłodszych lat uczulać je na potrzeby innych, uczyć je tolerancji wobec drugiego człowieka niezależnie od tego „kim jest i jaki jest”.Rozmawiałam z dziećmi o problemach Damiana, zarówno tych w nauce jak i w poruszaniu się po szkole. Bywało tak, że chłopiec nie mógł z nami wychodzić nawet na krótkie wycieczki, ponieważ bardzo się męczył i bolały go nogi. Kilka razy musiałam przykręcać śruby przy protezach dlatego w biurku zawsze trzymałam wywiad z matką dziecka dotyczący sytuacji rodzinnej. Damian był jedynym dzieckiem w rodzinie. Urodził się zdrowy, ale w wieku 3 lat przebył chorobę o nazwie „posocznica”, której skutkiem była amputacja kończyn dolnych i palców dłoni. I od tej pory porusza się na protezach. Sytuacja materialna rodziny nie przedstawia się dobrze. Mama nie pracowała, bo cały czas zajmowała się synem, a ojciec tylko dorywczo pracował w firmie budowlanej (sezonowo). Mama poświęcała Damianowi wiele czasu. Kiedy chłopiec przebywał w domu ćwiczyła z nim czytanie i uczęszczał na zajęcia dydaktyczno-wyrównawcze, jednak bardzo dużo zajęć opuszczał więc zaległości w wiadomościach i umiejętnościach ukończył naukę w klasie pierwszej ze słabymi wynikami w nauce. Mylił litery, popełniał dużo błędów w czytaniu i pisaniu. Pomimo, że nie miał palców dłoni pisał kształtnie i starannie. W zakresie 10 liczył na konkretach. Pracował bardzo wolno. Jego pozycja w grupie uległa zmianie. Dzieci starały się pomagać mu w każdej Znaczenie problemuDla człowieka niepełnosprawnego bardzo potrzebna jest odpowiednia atmosfera i akceptacja grupy, w której społeczeństwa do dzieci niepełnosprawnych jest często inny niż do zdrowych rówieśników. Nawet w najbardziej postępowych społeczeństwach dziecko, które jest w oczywisty sposób odmienne, może doświadczyć odrzucenia, nadopiekuńczości, szyderstwa, litości, protekcjonalnego traktowania lub przeciwnie niedoceniania, pobłażliwości, ignorowania. Tylko niektóre z tych dzieci, pomimo doświadczenia tego typu postaw ze strony dorosłych, osiągną dojrzałość i równowagę psychiczną. Pozostałe będą dorastać i wchodzić w dorosłe życie z zaburzeniami osobowości i nie zdołają rozwinąć niektórych lub wszystkich emocjonalnych i społecznych umiejętności niezbędnych w dorosłym starał się uczestniczyć w życiu klasy, ale często był nieobecny. Niektóre dzieci stroniły od niego, nie chciały podać mu ręki podczas zabaw, bądź denerwowały się kiedy chłopiec miał iść na wspólny spacer, że będą szły bardzo PrognozaPrognoza negatywna Zła atmosfera w grupie sprawi, że dziecko będzie się czuło odrzucone. Dziecko zostanie nadal nieakceptowane i odrzucone przez grupę. U dziecka mogą wystąpić zaburzenia rozwoju emocjonalnego i społecznego Pozostawienie dziecka samemu sobie z narastającymi zaległościami sprawi, że nie poprawi wyników w nauce, a jego umiejętności w zakresie czytania, pisania, liczenia mogą ulec pogorszeniu. Brak pomocy ze strony szkoły w zakupieniu nowych protez przyczyni się do tego, że dziecko będzie się czuło źle, nie spełni swoich pozytywna Prawidłowa przyjazna atmosfera w grupie sprawi, że dziecko będzie czuło się dobrze. Akceptacja ze strony grupy i osób dorosłych. Pomoc w pokonywaniu codziennych trudności, barier, pomoc w codziennych czynnościach w szkole. Zaplanowanie oddziaływania dydaktyczno-wychowawczego ze strony szkoły i domu rodzinnego w celu pomocy w poprawieniu wyników w nauce. Ścisła współpraca z rodzicami dziecka. (Pedagogizacja rodziców dotycząca metod i sposobów pracy z dzieckiem). Wzmocnienie motywacji dziecka do nauki oraz wiary w siebie, we własne siły i korzystne rezultaty włożonego wysiłku. Wdrożenie ucznia do samooceny i samokontroli pracy. Pomoc szkoły w zakupie nowych te umocnią pozycję dziecka w społeczności Propozycja rozwiązaniaWażnym zadaniem szkoły, nauczyciela jest stworzenie dzieciom niepełnosprawnym odpowiedniej atmosfery oraz likwidację czynników warunkujących niekorzystną pozycję izolacji w grupie, brak akceptacji. Takie właśnie zadania stały przede mną jako one na:  Stworzeniu odpowiedniej przyjaznej atmosfery w grupie. Likwidacji przejawów niewłaściwych zachowań innych dzieci wobec Damiana poprzez rozmowy indywidualne, grupowe oraz inne metody pracy (zabawy integrujące grupę, przykłady uczynności i tolerancji). Ścisłej współpracy z rodzicami chłopca. Opracowaniu planu pracy i ćwiczeń z dzieckiem w domu i w szkole na zajęciach dydaktyczno-wyrównawczych. Pozyskaniu pieniędzy na nowe protezy dla Damiana poprzez współpracę z „Fundację Polsat”, dyskotek charytatywnej, zbiórki Wdrażanie oddziaływańPlan pomocy Damianowi polegał głównie na wytworzeniu w klasie takiej atmosfery, żeby czuł się w niej bardzo dobrze oraz pomocy mu w nauce. Zadanie na początku nie było łatwe, gdyż dzieci stroniły od swego kolegi, nie chciały się z nim bawić, może tego nie okazywały mu wprost, ale ja to szczególną uwagę na sytuację w klasie, na relacje między dziećmi. Byłam mile zaskoczona kiedy dzieci w delikatny sposób, aby go nie urazić starały mu się pomagać (nosiły mu plecak, pomagały w wejściu po schodach, zachęcały do wspólnych zabaw, gier, pomagały w wykonywaniu niektórych prac)jednym słowem bardzo go polubiły i gdy był nieobecny dopytywały kiedy wróciDamian opuszczał często zajęcia, więc zaległości w nauce narastały. Żeby pomóc chłopcu w pokonaniu trudności w nauce podczas jego nieobecności w szkole jeździłam do niego do domu, po swoich zajęciach w szkole, aby przerobić z nim partie materiału. Damian pracował chętnie w czasie naszych spotkań. Na okres dłuższych nieobecności (ponad 3 miesiące) pomagałam mamie w staraniach o nauczanie indywidualne dla chłopca. Zostało przydzielone dla niego nauczanie indywidualne w wymiarze 6 godzin tygodniowo, które prowadziła pani zaproponowana przez Urząd uczęszczał na zajęcia dydaktyczno-wyrównawcze, na których pracował solidnie, chętnie wykonywał wszystkie zadania. Dzięki tej pomocy poprawił swoje wyniki w nauce. Należało dodać, że widoczny był duży wkład rodziców, szczególnie mamy, która poświęcała mu dużo zajęciach stosowałam pracę na kilku poziomach, aby każdy uczeń mógł wykonać swoje zadanie. Czasami pomagałam Damianowi siadając przy jego stoliku i mobilizowałam do pracy. Często go chwaliłam i zachęcałam do dodatkowej pracy co powodowało, że osiągał postępy w czytaniu, pisaniu i moich działaniach pomagały dzieci, same chwaliły go za postępy w nauce, za dobrze wykonaną pracę na zajęciach. Damian czuł się dowartościowany i potrzebny. Kiedy w klasie trzeciej rozmawiałam z dziećmi o tolerancji, swoje wrażenia wyraził również Damian jako osoba niepełnosprawna. Były one pozytywne. Chłopiec powiedział, że od samego początku czuł się w tej klasie bardzo dobrze, że koledzy wiedzą kiedy potrzebna jest mu pomoc, może liczyć na wszystkich z grupy, wie, że jak zwróci się o pomoc, to ją otrzyma. Było to bardzo marzeniem Damiana było móc jeździć razem z całą klasą na wspólne wycieczki rowerowe. W momencie gdy dowiedziałam się, że chłopiec może mieć nowe modularne protezy, na których mógłby się poruszać swobodnie i mógłby spełnić swoje największe marzenie, rozpoczęłam rozmowy z dziećmi, rodzicami, dyrekcją i nauczycielami szkoły. Rozmowy przyniosły duży efekt. Dzieci włączyły się do zbiórki pieniędzy w szkole bardzo chętnie. Dokonaliśmy jej również pod kościołem w porozumieniu z księdzem proboszczem. Pozyskaliśmy pieniądze z dyskotek charytatywnych zorganizowanych przeze mnie w naszej szkole. Zaczęłam również współpracę z „Fundacją Polsat”, dzięki której pozyskaliśmy pokaźną kwotę pieniędzy. W rezultacie rodzice mogli zakupić Damianowi nowe protezy. Porusza się na nich swobodnie, ustąpiły bóle, nie ma i koleżanki udowodnili, że można na nich polegać7. Efekty oddziaływańDzięki współpracy szkoły i domu rodzinnego oraz zajęciom dydaktyczno- wyrównawczym udało się pomóc się, że udało mi się dokonać tego czego dokonałam, mogę pochwalić się, że oddałam uczniów, którzy nie są obojętni na losy innych, są tolerancyjni, uczynni, niosący pomoc innym. Damian czuje się w tej klasie bardzo dobrze, a to chyba najważniejsze i jeszcze bardziej cieszy. Myślę, że chłopiec poradzi sobie w klasach starszych. Dzięki systematycznej pracy będzie osiągał dobre wyniki w nauce. Na pomoc swoich kolegów może zawsze „Edukacja integracyjna dzieci pełnosprawnych i niepełnosprawnych”, Życie Szkoły 8/2003Beata Mitura Zespół Szkół w Okrzei edukacja wczesnoszkolna

Każde dziecko ma własne tempo nabywania umiejętności. Rozwój dziecka nie jest identyczny u wszystkich niemowlaków. Każde dziecko ma swoje indywidualne tempo rozwoju. Błędem jest przyspieszanie rozwoju dziecka: otaczanie go poduszkami, aby siedziało lub trzymanie za rączki, gdy się chwieje na nogach, aby kroczyło. Przeczytaj jakie są najczęstsze wątpliwości młodych rodziców, dotyczące etapów rozwoju dziecka i dlaczego warto pozwolić dziecku na indywidualne tempo rozwoju. Rozwój dziecka przebiega według określonego schematu, który jest niezmienny, różnice między niemowlakami pojawiają się, gdy porównujemy tempo rozwoju dziecka "A" i dziecka "B" - to jest ok. Najpierw dziecko musi się nauczyć dźwigać główkę, potem siedzieć samodzielnie, wstawać, aż wreszcie dziecko zaczyna chodzić. Nie da się zmienić kolejności zdobywania tych umiejętności. Ale to nie oznacza, że wszystkie dzieci muszą w tym samym wieku osiągać te same szczeble rozwoju. Dziecko to nie maszyna, którą można zaprogramować i oczekiwać, że kolejne umiejętności pojawią się z zegarmistrzowską precyzją. Każdy malec ma swoje własne tempo rozwoju i porównywanie go z rówieśnikami nie ma sensu, bo zawsze coś wypadnie inaczej niż u innych maluchów. I stres gotowy. W razie wątpliwości lepiej spytać lekarza, zamiast martwić się na zapas. Dowiedz się: Na co zwrócić uwagę gdy dziecko zaczyna siadać? Spis treści2-miesięczne niemowlę nie dźwiga główki. Czy to jest sygnał zaburzeń?Czy 4-miesięczne niemowlę powinnno przewracać się z brzucha na plecy?Czy 6-miesieczne dziecko powinno siedzieć bez podpierania przez kilka minut?Czy niemowlę w wieku ośmiu miesięcy powinno samo siadać?Czy zbyt wczesne samodzielne stawanie dziecka może powodować skrzywienie nóg?Czy wszystkie dzieci muszą raczkować?Kiedy dziecko powinno zacząć chodzić?Nauka chodzenia: lepiej bez chodzika Kiedy niemowlę powinno zacząć raczkować? 2-miesięczne niemowlę nie dźwiga główki. Czy to jest sygnał zaburzeń? W tym wieku niemowlak ułożony na brzuszku powinien trzymać głowę w górze przez kilka sekund. Mięśnie karku i pleców są jeszcze trochę za słabe, dlatego podnoszenie główki trwa tak krótko. To dla niemowlęcia duży wysiłek i zdarza się, że główka gwałtownie opada. Warto jednak wykorzystać rodzącą się u dziecka ciekawość świata i układać je codziennie na brzuszku w różnych miejscach (wtedy różnorodność otoczenia pobudzi je do oglądania świata), pokazywać mu zabawki w żywych, kontrastowych kolorach lub grające maskotki. Ta ciekawość świata jest jednym z motorów pobudzających do ciągłej aktywności i umożliwia rozwój dziecka. Gdy dziecko będzie miało trzy miesiące, powinno już swobodnie dźwigać główkę, przez dłuższą chwilę swobodnie opierając się na przedramionach. Jeśli 3 miesięczne niemowlę nie dźwiga swobodnie główki, leżąc na brzuchu, opiera się przy tym na klatce piersiowej (a nie na przedramionach), jednocześnie unosząc uda do góry, to lepiej tego nie bagatelizować. Trzeba poradzić się lekarza. Dowiedz się: Zmysły niemowlaka - jak wspierać rozwój dziecka Czy 4-miesięczne niemowlę powinnno przewracać się z brzucha na plecy? W czwartym miesiącu życia dziecko próbuje przewracać się z pleców na bok i zwykle udaje mu się to pod koniec tego miesiąca. Ale obrotu z brzucha na plecy w tym czasie jeszcze nie powinien robić. Taka umiejętność może świadczyć o wzmożonym napięciu mięśni grzbietu (malec ułożony na brzuszku nie panuje nad ciałem i próbując się oprzeć na przedramionach, traci równowagę, obracając się mimo woli). Dopiero piąty i szósty miesiąc to prawdziwy postęp w tych umiejętnościach. Malec obraca się najpierw na bok, potem z brzucha na plecy, choć początkowo sprawia mu to pewien kłopot. Obroty z brzuszka na plecy budzą zdumienie dziecka. W szóstym miesiącu z ochotą przewraca się nie tylko z brzucha na plecy, ale też z pleców na brzuszek. Wydaje się, że turlanie sprawia mu wielką frajdę. To ważna chwila w jego rozwoju. Po pierwsze – dlatego, że ani na chwilę nie można zostawić go samego (to grozi urazem!). Po drugie – to początek samodzielnego przemieszczania się. Panowanie nad ciałem jest zachętą do dalszej aktywności: dziecko zaczyna siadać, pełzać i wstawać. Zbyt wczesne obroty wbrew pozorom rzadko są powodem do dumy. Zwykle to wynik wzmożonego napięcia mięśni grzbietu. Przeczytaj również: Kiedy dziecko powinno zacząć raczkować? Czy 6-miesieczne dziecko powinno siedzieć bez podpierania przez kilka minut? Niemowlę zaczyna siadać i w większości przypadków wytrzymuje w tej pozycji kilka minut bez podparcia dopiero w ósmym, a nawet w dziewiątym miesiącu, ale na pewno nie w szóstym. Siódmy miesiąc życia to czas, gdy dziecko powinno już przez kilka chwil utrzymać tę równowagę, podpierając się rączkami ułożonymi z przodu, między nogami. Plecki są zwykle wówczas wygięte w literę „C”. Niektóre maluchy wytrzymują nawet nieco dłużej. W ósmym miesiącu już większość dzieci siedzi bez podparcia, z wyprostowanym tułowiem, choć ich plecy nadal bywają lekko wygięte. Po ósmym miesiącu zwykle bez trudu sięgają po zabawki dwiema rączkami, nie przewracając się przy tym. A nawet jeśli im się to zdarzy, znakomicie chronią głowę przed urazem. Posadzone półroczne niemowlę utrzymuje równowagę jedynie przez chwilę. Trzeba pozwolić mu często turlać się i swobodnie fikać. To wzmocni mięśnie. Zabezpiecz otoczenie malucha miękkim podłożem, np. matą lub materacem, ale nie otaczaj go poduszkami, które uniemożliwią upadek. Nauka upadania to ważna umiejętność dziecka, bo w ten sposób dojrzewają reakcje obronne, ćwiczone są mięśnie antygrawitacyjne. Malec ćwiczy także w ten sposób zmysł równowagi. Uwaga: gdy niemowlę skończy dziewięć lub dziesięć miesięcy i wciąż ma problemy z siedzeniem (nie utrzymuje równowagi, trzeba je podpierać), koniecznie powiedz o tym lekarzowi. Możliwe, że będzie potrzebna konsultacja u ortopedy czy neurologa. Przeczytaj: Stawy biodrowe u niemowlaka - badanie USG stawów obowiązkowe Czy niemowlę w wieku ośmiu miesięcy powinno samo siadać? Trzeba rozróżnić umiejętność samodzielnego siedzenia i siadania, bo to dwie różne kwestie. Dziecko najpierw zdobywa umiejętność samodzielnego siedzenia, a dopiero potem samo siada. Chwile opanowania obu tych umiejętności mogą oddzielać nawet dwa miesiące. Dzieje się tak, ponieważ siadanie jest bardziej skomplikowane niż opanowanie siedzenia. Niektóre niemowlęta najpierw stają samodzielnie przy meblach, a dopiero potem samodzielnie siadają. Wiele dzieci dopiero w dziewiątym miesiącu podejmuje próby siadania. Jeśli w ostatnim kwartale pierwszego roku życia malec jeszcze nie siada samodzielnie, poradź się lekarza. Konsultacja jest niezbędna tym bardziej, im bliżej pierwszych urodzin. Dowiedz się: O 10 kamieniach milowych rozwoju niemowlaka Czy zbyt wczesne samodzielne stawanie dziecka może powodować skrzywienie nóg? Rozwój niemowląt jest zróżnicowany. Niektóre maluchy potrafią stać samodzielnie w łóżeczku w ósmym miesiącu, a nawet w siódmym! I to wcale nie oznacza, że ich nogi (stopy, kolana czy stawy biodrowe) będą się nieprawidłowo rozwijać. W tej kwestii panuje duża rozpiętość możliwości, a tym samym znakomite pole do obaw rodziców. Zwykle jednak niemowlęta w ósmym miesiącu (ale czasem nawet dwa miesiące później) zaczynają żmudne próby wspinania się do góry, trzymając się mebli lub ubrań rodziców. Te pierwsze próby są rozkosznie niezgrabne. Podziw budzi walka o utrzymanie pozycji, mimo wielkiej niestabilności. Z czasem, zwykle około 11.–12. miesiąca życia, niemowlęta coraz częściej się zapominają i puszczają podparcie. Nabywają umiejętność kucania i stawania, a także siadania z pozycji stojącej. Zdarza się, że początkowo, nie siadają same, ale krzykiem domagają się uratowania z opresji. Wkrótce pojawiają się pierwsze kroki – w bok (np. przy meblach), a nie do przodu. Tak zaczyna się nauka chodzenia. Umiejętność stania nie oznacza potrzeby kupowania butów. Wręcz przeciwnie – obuwie, trzymając stopę jak w imadle, mogłoby tylko zakłócić rozwój chodzenia u dziecka. No i utrudnia raczkowanie. Ważne jest bowiem nie tylko opieranie się na stopach, ale także kopanie nimi, tupanie, szuranie, odpychanie się i uderzanie o podłoże. Jeśli roczne dziecko nie stoi przy meblach pewnie, a jednocześnie nie raczkuje i nie przemieszcza się w inny sposób, koniecznie poradź się lekarza. Dowiedz się: Jak uniknać płaskostopia u dzieci? Czy wszystkie dzieci muszą raczkować? Choć niektóre niemowlęta raczkują już w dziewiątym miesiącu, inne dopiero 2–3 miesiące później lub... wcale. Średnio co dziesiąte niemowlę pomija ten etap i od razu rusza w świat na nogach. Raczkowanie nie tylko pobudza rozwój ruchowy dziecka, ale także emocjonalny, poznawczy, społeczny. Ten „środek transportu” uczy dziecko naprzemienności ruchów, wzajemnej współpracy wszystkich części ciała i mięśni oraz koordynacji wzrokowo-ruchowej. Integruje pracę obu półkul mózgowych. Trzeba jednak podkreślić, że bez raczkowania te procesy też zachodzą, a raczkowanie jest tylko jednym (a nie jedynym!) z elementów wpływających na ich doskonalenie. Dlatego jeśli dziecko nie raczkuje, nie ma powodu, aby rwać sobie włosy z głowy. Zwłaszcza jeśli – według pediatry – rozwija się prawidłowo. Można zachęcić dziecko do raczkowania, kładąc w jego pobliżu, ale poza zasięgiem rączek, atrakcyjne zabawki dla niemowlaka. Unikaj wkładania malca do kojca. Bawcie się w turlanie. Siadaj przed nim i zachęcaj go, aby do ciebie przyszedł. Porada lekarza jest niezbędna, gdy malec w ogóle nie próbuje się przemieszczać, ma problemy z koordynacją ruchów i choć stale próbuje – nadal tkwi w miejscu. Czytaj także: Poznaj 15 zabaw wspierający rozwój dziecka Kiedy dziecko powinno zacząć chodzić? Zaledwie mniej niż połowa dzieci robi samodzielne kroki w wieku dwunastu miesięcy. Nie ma powodu, aby przyspieszać rozwój dziecka, np. prowadzając je za rączki. Samodzielne chodzenie to sztuka, którą niektóre dzieci zdobywają w dziesiątym miesiącu życia, a inne dopiero dwa–trzy miesiące po pierwszych urodzinach. Rozpiętość normy rozwojowej w tej kwestii jest naprawdę duża. Dopóki inne elementy rozwoju dziecka nie budzą niepokoju, wystarczy jedynie czekać i wspierać dziecko w rozwoju, nie wyręczając go w tym. Nauka chodzenia: lepiej bez chodzika Lekarze mówią jednym głosem: nie należy kupować dziecku chodzika. Chodziki dla dzieci tylko pozornie przyspieszają naukę chodzenia. W rzeczywistości angażują niewłaściwe partie mięśni, obciążają w niewłaściwy sposób kręgosłup, stopy i biodra. Uczy złych nawyków. Zobacz: Zabawki wspierające naukę chodzenia miesięcznik "M jak mama"

Jakiś czas temu miałam przyjemność poznać i zaprezentować na blogu dwie książki od Wydawnictwa Dragon – o zawodzie weterynarza oraz lekarza. Przyznam, że zauroczyły mnie te pozycje, bo są napisane z humorem i w przystępny sposób serwują garść wiedzy małym czytelnikom. Dziś opowiem o tytule z innej serii, która zabiera dzieci w fascynujący świat zwierząt. Kilka dni temu dotarła do mnie bowiem książka Wszystko o niedźwiedziach. O życiu futrzastych olbrzymów opowiada lekarz weterynarii i epidemiolog Francois Moutou. Mogłoby się wydawać, że naukowiec nie zdoła trafić do najmłodszych odbiorców, ale nic bardziej mylnego! Bez wątpienia może to zrobić, a ten album jest najlepszym tego przykładem. Dawno, dawno temu… Książka stanowi kopalnię wiedzy na temat niedźwiedzi. Na pierwszych stronach opisana została historia tych ssaków, ich pochodzenie, a także podział gatunkowy. Dziecko dowie się co nieco o przodkach współczesnych niedźwiedzi i ich wyglądzie, który zmieniał się na przestrzeni lat. Na mapie świata zobaczy tereny zamieszkałe przez poszczególne gatunki tych futrzaków i zdobędzie podstawową wiedzę na temat trybu ich życia. Z przyjemnością oddałam się lekturze na ten temat i myślę, że mali czytelnicy również będą zachwyceni. Co w książce piszczy? W drugim rozdziale autor opowiada o poszczególnych gatunkach niedźwiedzi, o ich wyglądzie, cechach szczególnych, warunkach klimatycznych, w jakich żyją, a także preferencjach pokarmowych. Informacji jest na tyle dużo, by zaciekawić młodego odbiorcę, a jednocześnie nie przygnieść go nadmiarem wiedzy. Kolejne rozdziały dostarczają wielu innych ciekawostek dotyczących życia i funkcjonowania niedźwiedzi we współczesnym świecie. Dziecko dowie się, które zmysły działają u misiów najlepiej, a które najgorzej. Pozna sposoby komunikowania się tych zwierząt, ich różnorodną dietę oraz sposoby zdobywania pokarmu. Przekona się, ile małych niedźwiadków w jednym miocie może wydać na świat samica. A oprócz tego odkryje, jakie talenty drzemią w tych drapieżnikach, oraz co stanowi dla nich zagrożenie. Mocne strony albumu Wszystko o niedźwiedziach wyróżnia się spośród innych tego rodzaju pozycji dla dzieci. Mocną stroną jest bez wątpienia sposób podawania wiedzy małym czytelnikom. Autor posługuje się prostym, przystępnym językiem, dzięki czemu książka doskonale sprawdzi się zarówno w przypadku starszych, jak i młodszych dzieci. Bijące z niemal każdej strony poczucie humoru sprawia, że młody odbiorca łatwiej przyswaja fakty i nie nudzi się po kilku minutach czytania. Na uwagę zasługuje również oprawa graficzna. Barwne, zabawne ilustracje pomagają uporządkować informacje i je zapamiętać – nawet jeśli nie wszystkie, to na pewno sporą ich część! Jakość wydania również wypada na plus. Twarda okładka i grubsze od tradycyjnych strony zapewniają większą trwałość, dzięki temu książką można się cieszyć przez długi, długi czas. Dla kogo? Z pewnością jest to idealna pozycja dla dzieci w wieku wczesnoszkolnym, zwłaszcza tych dociekliwych, interesujących się przyrodą i zwierzętami. Ale i przedszkolaki na pewno chętnie odbędą podróż po krainie niedźwiedzi. Książka jest przygotowana w taki sposób, by zaciekawić nawet tych najmłodszych i wprowadzić ich w fascynujący świat dzikich futrzaków. Rozdziały są podzielone na krótkie podrozdziały, dzięki czemu lekturę można rozplanować na kilka czy kilkanaście dni. Podsumowując Myślę, że Wszystko o niedźwiedziach zadowoli każdego małego czytelnika. To wyjątkowy album, który uczy, bawi, rozwija i przybliża odbiorcę do pełnego tajemnic świata przyrody. Stworzony z pasją, z pomysłem i, co najważniejsze, z myślą o dzieciach. Gorąco polecam! A jeśli jesteście ciekawi innych propozycji od Wydawnictwa Dragon, zachęcam do przeczytania recenzji o książkach z serii o zawodach: Skąd lekarz wie, jak leczyć?Czy krowy jeżdżą do weterynarza? Moja ocena: 5/5 Tytuł: Wszystko o niedźwiedziachAutor: Francois MoutouWydawnictwo: DragonRok wydania: 2019Liczba stron: 64Oprawda: Twarda Za egzemplarz serdecznie dziękuję Wydawnictwu Dragon.

Co robić, gdy spotkamy w niedźwiedzia na szlaku? O tych rzeczach musisz pamiętać! Wycieczka w góry to nie tylko odpoczynek i piękne widoki. Musimy również liczyć się z niebezpieczeństwem. Jednym z nich jest spotkanie na szlaku niedźwiedzia. Co robić w takiej sytuacji? Jak się zachować? Dowiecie się więcej na Spotkanie z niedźwiedziem w Tatrach Co robić, gdy spotkamy niedźwiedzia na szlaku? Do takiej sytuacji doszło ostatnio w Dolinie Kościeliskiej. Turyści spacerujący w tamtych okolicach natknęli się na leśnego zwierzaka. Spanikowani turyści skontaktowali się z pracownikami Tatrzańskiego Parku Narodowego. Ci samochodem zwieźli ich do wylotu doliny. Co zrobić, gdy spotkamy niedźwiedzia w górach? Opisany powyżej przypadek nie należy do rzadkich. Wybierając się w góry, musimy liczyć się z tym, że na szlaku spotkamy niedźwiedzia. Choć te z reguły boją się ludzi, to niektóre spotkania kończą się tragicznie, głównie dla człowieka. Czego więc nie powinniśmy robić, gdy już staniemy oko w oku z tym zwierzęciem? Niedźwiedź to nie miś Pamiętajmy, że niedźwiedzie żyjące w lasach nie są przyjaznymi misiami do głaskania. To największe drapieżniki lądowe. Maksymalny ciężar karpackich osobników przekracza 350 kg. Mają znakomity węch i słuch. Pomimo swojej budowy ciała potrafią się szybko przemieszczać, pływać, wspinać na drzewa i skały. W galopie osiągają nawet 50 km/h. W Tatrach pokonują trasy dostępne tylko dla taterników. W naszej części Karpat wydzielono pięć ostoi niedźwiedzia: Beskid Żywiecki, Tatry, Beskid Sądecki z Gorcami, Beskid Niski i Bieszczady. Co robić, gdy spotkamy niedźwiedzia? Podczas spotkania z niedźwiedziem trzeba pamiętać o kilku zasadach: nie należy panikować nie wolno zbliżać się do zwierzęcia - zachowujmy od niego odległość, by nie poczuł się zagrożony, że wchodzimy na jego teren jeśli to możliwe należy spokojnie się oddalić, nigdy nie uciekajmy w pośpiechu nie róbmy mu zdjęć, ani nie kręćmy filmików jeśli niedźwiedź mimo wszystko idzie w naszą stronę, połóżmy się na ziemi w pozycji embrionalnej - zwierzę zazwyczaj uzna, że zagrożenie minęło i nas ominie (pamiętajmy, by nie wstawać od razu, tylko dopiero jak niedźwiedź się oddali) Kiedy możemy spodziewać się ataku niedźwiedzia? Niedźwiedź może nas zaatakować w kilku sytuacjach: niespodziewane zaskoczenie zwierzęcia z bliskiej odległości, np. podczas żerowania w malinach lub w czasie spoczynku pojawienie się w czasie żerowania, zwłaszcza przy zabitej ofierze, co jest odbierane, jako próba zabrania jej znalezienie się między matką a młodymi, co może zdarzyć się mimowolnie, zważywszy, że pod koniec lata oddalają się one od matki na odległość nawet ponad 100 metrów! Pamiętajmy, by unikać przebywania w górach po zmroku i samotnie. Gdy jesteśmy w grupie, rozmawiajmy głośno, by niedźwiedź słyszał nas już z daleka. ESKA SUMMER CITY - zapowiedź Posłuchaj o piaskowaniu, sposobie na osad i przebarwienia na zębach. To materiał z cyklu DOBRZE POSŁUCHAĆ. Podcasty z poradami. To view this video please enable JavaScript, and consider upgrading to a web browser that supports HTML5 video

Wychowani w sposób autorytarny, którego założeniem było, że dziecko ma być posłuszne, czyli grzecznie wykonywać polecenia dorosłych, bardzo często dużo uwagi poświęcamy temu, by nasze dziecko nie doświadczało trudności i przykrych emocji. Masę energii wkładamy w to, by wyeliminować z naszego dorosłego zachowania reakcje, które mogłyby wzbudzić w dziecku poczucie odrzucenia, niezrozumienia, smutku, a także by nie musiało mierzyć się z naszym krzykiem, złością oraz zakazami, które mogłyby ograniczyć beztroskie zachowanie dziecka. Ponadto takiego samego zachowania oczekujemy od innych dorosłych, którzy mają kontakt z naszym dzieckiem – partner, partnerka, przedszkolanka, nauczyciel szkolny, ciocia, wujek, babcia, dziadek. Jesteśmy przy tym przekonani, że dzieci tego potrzebują, że od tego zależy ich zdrowy rozwój. Tymczasem jest zupełnie odwrotnie, ponieważ dzieci potrzebują przede wszystkim kontaktu z żywym człowiekiem, który popełnia błędy i czasami zachowuje się w sposób irracjonalny. Jak pisze Jesper Juul „potrzebują kontaktu z człowiekiem z krwi i kości”, gdyż tylko wtedy mają szansę wykształcić zdrowe poczucie własnej wartości. Jeśli „oczyścimy” doświadczenie dziecka z trudnych sytuacji, skupiając się na tym, by gościły w nich tylko te, w których ono czuje się widziane, ważne, bezwarunkowo podziwiane, spowoduje to, że nie będzie ono wiedziało co czuje i myśli, gdy ktoś zachowuje się w stosunku do niego w sposób bardziej emocjonalny. Oczywiście nie chodzi o to, by z premedytacją zachowywać się w sposób, do którego przywykliśmy, gdy sami byliśmy dziećmi, ale by pozwolić sobie na żywe, pozbawione kontroli zachowania, których z pewnością nie wybralibyśmy, kontrolując swoje reakcje. Przykładowo, gdy dziecko na każdą naszą propozycję reaguje coraz większym płaczem i krzykiem, co powoduje w nas narastającą frustrację i bezsilność, zapędzając nas w kozi róg braku cierpliwości, owszem będą takie dni, kiedy uda nam się w porę wycofać z sytuacji, ale będą i takie, w których zareagujemy krzykiem, może nawet szarpnięciem dziecka. Ten krzyk i szarpnięcie powoduje często w rodzicach poczucie winy z którym przychodzi im się zmierzyć, gdy emocje opadną, tymczasem zdecydowanie więcej skorzystałaby relacja dorosły-dziecko, gdyby rodzic jednak obdarzył siebie samego akceptacją. Dzięki akceptacji siebie może taki dorosły poszukać informacji, która kryje się pod jego złością, może odpowiedzieć sobie na pytanie – jak chciałbym zachować się następnym razem w podobnej sytuacji, jednak bez zbędnego obiecywania sobie, że na pewno się uda. To proces, którego nie da się przyspieszyć. Jednak tym, co jest niezbędne, by mógł się w ogóle rozpocząć, jest właśnie akceptacja. Jeśli uda nam się popatrzeć na swoje jasne i ciemne strony z taką samą ciekawością, będziemy mogli zaoferować dziecku coś jeszcze – przestrzeń na wyrażenie tego, co dane zachowanie dorosłego w nim spowodowało. Co mam na myśli? Mamy większą szansę przyjąć dziecięcą złość i krzyk poprzez które będzie ono wyrażało, co czuje i nie zostanie za to skarcone, a jego uczucia i myśli nie zostaną przez dorosłego zbagatelizowane. Właśnie bagatelizowanie jest jedną z metod, które świadomie lub nieświadomie stosują dorośli, gdy słowa dziecka konfrontują ich z czymś, czego w sobie nie akceptują. Poczucie własnej wartości to świadomość tego, co myślę i czuję w danych sytuacjach. Dziecko otoczone przez akceptujących siebie dorosłych, czyli takich, którzy mają zgodę na siebie również w sytuacjach trudnych, ma możliwość dowiadywania się, kim ono jest, gdy inni zachowują się wobec niego w dany sposób. Gdy mama/tata krzyczy, czuję się samotny, odrzucony, wystraszony, mam prawo tak się czuć. Owszem tak jak wspomniałam wcześniej, nie chodzi o to, by sztucznie takie sytuacje wywoływać, ale o to, by zaakceptować siebie dorosłego w tym kawałku, kiedy zachowujemy się w sposób wspierający i tę cześć, kiedy zachowujemy się irracjonalnie. Pułapką, w którą wpadli „dzisiejsi rodzice”, jest przekonanie, że muszą być w stosunku do dzieci zawsze wspierający i cierpliwi, przez co stawiają sobie takie założenie za cel. W wyniku tego działania często borykają się ze wspomnianym poczuciem winy, które jest wynikiem sytuacji, w których jednak mimo ogromnych chęci, nie udaje im się być takimi, jakimi by chcieli. Założenie oczywiście jest godne pochwały, jednak trzeba zdać sobie sprawę, że jest ono skazane na porażkę, ponieważ fakt, że zostaliśmy wychowani w sposób autorytarny, czyli do posłuszeństwa uczynił z nas ludzi o niskim poczuciu własnej wartości. Niewiele o sobie wiemy, bo nie mogliśmy na przykład złościć się na rodziców, nie mogliśmy powiedzieć im, co czujemy, gdy nas bili, karali, gdy nie pozwalali nam wyrażać własnego zdania. By przetrwać, musieliśmy odciąć te uczucia, każde dziecko idealizuje rodzica, gdyż nie jest w stanie w samotności przeżywać tych sytuacji, kiedy myśli o nim w negatywny sposób. Nie sposób nie wspomnieć tutaj, że często w pułapkę takiego myślenia wpędzają nas metody proponowane przez niektórych specjalistów od wychowania. Akceptacja siebie pozwala nam towarzyszyć dziecku, to ważny element tej układanki. Tym, czego potrzebujemy jako dorośli, jest rozwijanie w sobie właśnie poczucia własnej wartości, czyli poszukiwanie w sobie odpowiedzi na pytania-kim jestem, gdy krzyczę na dziecko? Dlaczego zachowałem się w taki sposób? Co mnie tak zezłościło? O jakich swoich potrzebach zapomniałem, a o których informuje mnie moja złość? Mogę zdobyć te informacje, gdy „na zimno”, czyli wtedy gdy emocje opadną, wrócę do sytuacji, która miała miejsce wcześniej. To wtedy mogę zastanowić się również nad tym, jak chciałbym zachować się w podobnej sytuacji w przyszłości? I wcale nie chodzi o to, by robić założenia – już nigdy nie krzyknę na dziecko, nie odrzucę go, nie odepchnę. Chodzi o to, by analizować siebie, gdyż w wyniku tej analizy wzrasta nasze poczucie wartości, a człowiek o zdrowo rozwiniętym poczuciu własnej wartości potrafi wyrażać złość w sposób konstruktywny, czyli nieraniący drugiego człowieka. Oczywiście zdecydowanie łatwiej jest w poczuciu winy, obiecać sobie, że to się nigdy nie powtórzy. Takie działanie nie wymaga od nas przyglądania się tej “ciemnej stronie naszej osobowości”. Nie musimy też wtedy uczyć się akceptacji siebie z “całym dobrodziejstwem inwentarza”, który posiadamy. Zrozumienie tego faktu, pozwala nam dostrzec, że chronimy w ten sposób właśnie siebie, nie dziecko. Czyniąc założenia i stawiając nierealne cele, odbieramy sobie autentyczność, a dziecku możliwość przebywania z ludźmi z krwi i kości, którzy popełniają błędy, zachowują się w niewłaściwy sposób, robią rzeczy, których nie wybraliby w sposób świadomy, gdyby w każdym momencie mieli dostęp do swojej racjonalności. Nie zapominajmy przy tym, że dzieci tak samo jak my, składają się z tej części, która nigdy nie skrzywdziłaby drugiego człowieka i z tej, która nie czuje się źle, gdy w wyniku emocji uderza kolegę łopatką lub wyzywa koleżankę od głupich. Rodzic akceptujący siebie w całości to rodzic, który pokazuje poprzez przykład takiemu dziecku, że jesteśmy ok, co nie oznacza, że nie powinniśmy poszukiwać innych, mniej raniących drugiego człowieka reakcji. Jednak zastępowanie automatycznych reakcji tymi bardziej wyszukanymi to proces, którego nie da się ominąć, tworząc piękne założenia. Oto czego potrzebują nasze dzieci. Oto czym jest prawdziwa oparta na autentyczności relacja. Nieidealna, pełna błędów, wpadek i niedoskonałości, ale rozwojowa i wspierająca. Zdj.

Czy masz poczucie winy, gdy nie chcesz bawić się ze swoim dzieckiem? Z drugiej strony, nie potrafisz odmówić, więc ulegasz. Każdy ma prawo do chwili odpoczynku, zwłaszcza, kiedy jest się mamą kilkuletniego dziecka, które rozpiera energia. Nie ma nic złego w tym, by powiedzieć "nie", ale sam sposób wypowiedzi jest równie ważny. Jak odpowiednio się do tego zabrać? Jak powiedzieć dziecku "nie"? Christina Clemer, certyfikowana nauczycielka metody Montessori, ma 6 wskazówek dla zmęczonych mam, które potrzebują relaksu, ale nie wiedzą, jak odmówić dziecku. Dzięki nauce mówienia "nie" naprawdę poczujesz radość ze wspólnej zabawy. I to jest jej największą wartością. Nikt nie czuje się dobrze, gdy musi robić coś na siłę, nawet jeżeli chodzi o własne dziecko – przekonuje Christina Clemer i dodaje: Dzieci nie oszukasz, one wiedzą, kiedy jesteś z nimi na 100%, a kiedy tylko udajesz. Autorka dzieli się również osobistym i odważnym porównaniem. Twierdzi, że kiedy na siłę bawi się ze swoim dzieckiem czuje się podobnie, jak jej mąż, gdy zaciąga go do supermarketu. Z jednej strony, robią to wspólnie, ale tak naprawdę nikt nie czerpie z tego radości. Wolność płynącą z decydowania o tym, kiedy chcesz poświęcić czas na zabawę zwiększy twój komfort i pozytywnie wpłynie także na dziecko – przekonuje Christina Clemer. Poczytam książkę przez 20 minut, a potem pobawię się z tobą klockami Nie musisz odkładać swojego hobby na późne godziny wieczorne. Pozwól, aby twoje dziecko dowiedziało się, że też masz zainteresowania. Jest to nie tylko istotne dla ciebie, ale też bardzo cenne dla jego rozwoju. Chcesz poćwiczyć, poczytać książkę lub zrobić coś innego? Poinformuj, że potrzebujesz np. 15 lub 20 minut dla siebie. Niech maluch zajmie się przez ten czas sobą. Co zrobić, jeżeli spotkasz się z niechęcią lub okaże się, że dziecko przez cały ten czas marudzi? Christina Clemer sugeruje, aby nie ulegać temu zachowaniu. Zamiast tego można powiedzieć: widzę i rozumiem, że to jest dla ciebie trudne. Dla mnie ważne jest również to, abym przeczytała tę książkę. Będę to robić przez 15 minut i potem się z tobą pobawię. Tylko regularne sygnalizowanie swoich potrzeb i zainteresowań da pozytywny efekt. Nie masz siły na zabawę z dzieckiem? Jak powiedzieć "nie" i nie ranić jego uczuć? Forto Sai De Silva/Unsplash Foto: Sai De Silva/Unsplash / unsplash Nie czuję się na siłach bawić się kolejką. Może chcesz ze mną przeczytać książkę? To normalne, że jesteś zajęta innymi sprawami. Czasem musisz coś pilnie skończyć, a czasem po prostu nie masz ochoty na zabawę. Jeżeli myśl o kolejnej zabawie samochodami lub mini-serwisem kawowym działa na ciebie negatywnie, możesz zaproponować inne zajęcie. Christina Clemer po raz kolejny zwraca uwagę na to, jak istotne jest poszukanie alternatywnych rozwiązań. Dwie lub trzy propozycje, które sprawiają ci przyjemność i zaproponowanie ich jako nowa aktywność otworzą przed dzieckiem nowe możliwości. Zobacz również: Meghan Markle ma napisać książkę, ale nie, nie będzie to jej autobiografia Jasne, że się z tobą pobawię. Ty wybierasz, w co gramy dziś, a ja wybieram jutro Nie zawsze dzielimy zainteresowania z naszymi najmłodszymi, a zdarza się, że ten sam rodzaj zabawy musimy powtarzać każdego dnia. Ważne jest, aby dać dziecku kilka możliwości. Stwórz system, który będzie dla was najkorzystniejszy. Kiedy twoje dziecko poczuje się w nowej sytuacji pewnie, to najprawdopodobniej potrzeba ciągłego decydowania o wyborze rozrywki minie. Nie mam ochoty na zabawę, ale z chęcią popatrzę, jak ty się bawisz Taka obserwacja to również doskonały sposób na to, by podpatrzeć interakcję dziecka z zabawkami, jak sobie radzi w samodzielnej zabawie i jakie są jego reakcje. Wspólne spędzanie czasu stanowi dla dziecka wielką wartość, nawet jeżeli nie uczestniczycie w żadnej aktywności. Innym rozwiązaniem może być stwierdzenie: pobawię się z tobą przez pięć minut, ale potem muszę wracać do swoich obowiązków. Bądź szczera ze swoim dzieckiem. Później biorę się za sprzątanie, możesz do mnie dołączyć. Christina Clemer sugeruje, że dzięki tej wypowiedzi, w miejsce odmowy dziecko otrzyma zaproszenie do innej czynności. Zamiast zamykać się poprzez mówienie “idź się bawić” zapytaj, czy chce do ciebie dołączyć. Dzięki temu dostanie wybór i podejmie decyzję, o tym, na co ma ochotę. Być może dołączy do nas na chwilę, a potem wróci do swoich spraw. Czym jest metoda Montessori? Stworzony przez włoską lekarkę Marię Montessori system wychowawczy oparty jest na wszechstronnym rozwijaniu dziecka. Ma mu pomóc w rozwijaniu zdolności społecznych oraz intelektualnych oraz inteligencji emocjonalnej. Dzięki odpowiedniemu prowadzeniu dziecka może ono samo wybrać, na co w danym momencie ma ochotę. Nauka odbywa się głównie poprzez doświadczenie. W efekcie zwiększa się poziom koncentracji, autodyscypliny oraz samodzielności. Zobacz również: Włosy w okolicach bikini są ok. Billie walczy z nierealnym wizerunkiem kobiet Źródło: Może zainteresuje cię również:

Oto serce podchodzi nam do gardła: na leśnej ścieżce nagle staje przed nami dzik, wilk, żubr, głodny niedźwiedź. Jak powinniśmy zareagować, a jak na pewno nie, tłumaczy miłośnik zwierząt, autor bestsellerowych książek o tematyce przyrodniczej, Adam Wajrak. Strona główna Kąpiele leśne Adam Wajrak: co robić, gdy spotkamy w lesie dzika, wilka lub głodnego niedźwiedzia? Anna Augustyn-Protas: Moja przyjaciółka podczas porannego biegu po lesie – dodajmy: nieopodal jej domu – natknęła się na dorodnego dzika. Zamarła z przerażenia, a jedyne, co jej kołatało w głowie, to wierszyk z dzieciństwa: „kto spotyka w lesie dzika, ten na drzewo zaraz zmyka”. To dobra rada? Adam Wajrak: Dzik to dopiero musiał być przerażony (śmiech). Nie, nie, żadnego wdrapywania się na drzewo. Po pierwsze: to nie jest taka prosta sprawa, po drugie – można sobie zrobić krzywdę. Ale przede wszystkim nie warto, dzik – czy inna dzika zwierzyna – zaraz czmychnie wystraszony. Dla nich takie spotkanie jest jeszcze bardziej przerażające niż dla człowieka, zresztą zasadnie, bo to my dla zwierząt jesteśmy zagrożeniem, najczęściej śmiertelnym. Choć oczywiście może się zdarzyć, ale rzadko, raz na sto przypadków, na tysiąc?, że dzik będzie przykry dla człowieka. Słyszałem, że gdzieś gonił faceta z siatką z zakupami. Dopraszał się o jedzenie. Widać bywał dokarmiany. Adam Wajrak o polowaniu na dziki i ustawie o zwalczaniu ASF – A co jeśli natkniemy się na osobnika większego kalibru, łosia, jelenia, żubra, głodnego niedźwiedzia…? – Generalna zasada jest taka: jeśli widzimy dzikie zwierzę, to zachwycamy się nim, bo zaraz zwieje. Ale trzymamy odległość, żeby ta chwila była komfortowa i dla nas, i dla zwierzęcia. To można wyczuć. Jak widzimy żubra leżącego, albo jedzącego, to moment, kiedy przestaje jeść i się na nas patrzy lub wstaje, jest sygnałem, że podeszliśmy za blisko. – A jeśli zwierzę ma wściekliznę? Wtedy wbrew instynktowi może nie wstać i nie zejść nam z drogi. Jest ryzyko, że rzuci się na nas, choćby było maleńką kuną czy lisem? – Tak samo: nie zbliżamy się, powoli się odsuwamy. Ale przypadki wścieklizny są dziś bardzo, bardzo rzadkie. Zwierzęta dostają przecież szczepionki, są zrzucane z samolotów. Obowiązkowo, w całej Unii. – To kiedy dzikie zwierzęta stają się niebezpieczne? – Na przykład, gdy przez las idziemy z psem, który przez dzikie zwierzęta odbierany jest jako drapieżnik. Wtedy owszem, mogą się rzucić, ale na naszego czworonoga. Dlatego tak ważne jest, żeby idąc do lasu zawsze zakładać psu smycz, a nawet szelki, żeby się nie wyrwał. Nie tylko dlatego, że tak stanowi prawo, bo jest nakaz chodzenia na smyczy, ale żeby chronić pupila. I siebie, bo przerażony psiak przecież od razu przybiegnie do nas, z goniącym go dzikiem czy niedźwiedziem. O ile dzik psa pogoni, to już np. wilk może go zjeść, nie są to odosobnione przypadki, wilki bardzo lubią polować na psy. W lasach, gdzie są wilki nie ma zdziczałych psów przecież. Dowiedz się więcej: – Samica z potomstwem. Bać się? – Wtedy faktycznie lepiej uważać. Takie spotkanie jest możliwe właśnie teraz, w kwietniu i maju, to czas, kiedy zwierzęta mają młode. Nie słyszałem jednak o przypadkach, żeby na człowieka rzuciła się locha z małymi dzikami. Jeśli już to klempa, czyli samica łosia, może pogonić. Albo duży jeleń, łania, ale to wciąż bardzo mało prawdopodobne. Warto jednak uważać i wycofać się ostrożnie. Na pewno nie zbliżajmy się do małych, które oczywiście są rozkoszne, rude, takie ciekawskie, aż proszą się o zdjęcie. Ale to akurat może skończyć się źle. Klempa może zaatakować przednimi racicami. W Stanach niedawno był przypadek turystki zabitej przez bardzo dużego, ale bardzo dużego jelenia wapiti. Potrafią zdecydowanie bronić młodych. – Co jeśli zwierzątko jest samo: idziemy, a tu na ścieżce rozkoszny jelonek, niedźwiadek, który wygląda na zagubionego? – Do młodych zwierząt absolutnie nie należy się zbliżać. Jeśli dotkniemy je, to zostawimy swój zapach, a wtedy jego rodzice długo nie przyjdą, czasem bardzo długo. A to odbije się na jego kondycji, bo przez ten czas nie będzie zaopiekowany przez najbliższych, nie zostanie przez nich nakarmiony. Adam Wajrak: co zrobić, gdy znajdziesz ranne zwierzę? – Radzisz ostrożne, spokojne odchodzenie, ale czasem przecież emocje biorą górę. Ty nigdy nie uciekałeś przez zwierzakiem w lesie? – Nie, nigdy nie biegłem, ale zdarzało się, że wycofywałem się szybko. Na przykład przed żubrem. Wtedy jednak wystarczy oddalić się i stanąć za drzewem, już dla żubra jest się nieosiągalnym. Nie przed każdym zwierzęciem powinno się biec. Mówi się, że np. u niedźwiedzi włącza się wtedy odruch gonienia. Najlepiej odejść spokojnie, i co ważne: nie nawiązując kontaktu wzrokowego. Dla niedźwiedzi, podobnie zresztą jak dla psów, wpatrywanie się jest jak prowokacja. Najlepiej odejść spokojnie, dając sygnał, że nie stanowimy zagrożenia, ale jednocześnie nie jesteśmy spłoszoną ofiarą. Są też takie zalecenia, że jeśli niedźwiedź już jest przy nas, to powinniśmy położyć się na ziemi, w pozycji embrionalnej, z rękami na głowie, chroniąc kark i brzuch. Wtedy jest spora szansa, że obwącha nas i straci zainteresowanie. Ale prawdę mówiąc nie słyszałem, żeby kiedykolwiek takie zachowanie było konieczne. Nie znam nikogo, kto by musiał tak robić, a znam ludzi zajmujących się tymi zwierzętami. – To czysto teoretycznie: miś jednak przechodzi do ataku. Podobno, wtedy trzeba uderzać w oczy, uszy, nos, przy odrobinie szczęścia odstąpi od walki. Tak samo jak w sytuacji, gdy zaatakuje nas zdziczały, agresywny pies. Tu podobno sprawdza się metoda wkładania mu pięści w gardło, zgadza się? – Tak, pięści albo kija, żeby zablokować szczęki. – Adam, o zwierzętach wiesz wszystko. Jakie według Ciebie jest najbardziej niebezpieczne stworzenie w lesie? – Według statystyk człowiek najczęściej pada ofiarą komarów roznoszących malarię, często jest też ofiarą agresji psów. Na 20 tysięcy przypadków śmiertelnych pogryzień na świecie przypada raptem kilka osób poszkodowanych przez wilki… Tak naprawdę najbardziej groźne w lesie są całkiem inne stworzenia, niż te, których się boimy. To kleszcze, które przynosimy ze spaceru i pozwalamy zarazić się ciężkimi chorobami, takimi jak borelioza czy odkleszczowe zapalenie opon mózgowych. Po każdym spacerze trzeba dokładnie się obejrzeć i sprawdzić ubranie. Nic innego nie pomaga, tylko kontrola. Niebezpieczna jest osa, którą na pikniku połykamy pijąc colę z puszki… No i sporym zagrożeniem w lesie jest facet ze sztucerem, któremu wszystko myli się z dzikiem. Badanie na boreliozę – które warto wykonać?

Temat: „Sen niedźwiadka”Cele:1. Cele ogólne:• rozwijanie oraz kształtowanie twórczej aktywności dzieci• kształtowanie zdolności wizualizacji• rozwijanie umiejętności wypowiadania się na określony temat2. Cele operacyjne:Uczeńo interesuje się przyrodą, chętnie dzieli się z innymi swoimi wiadomościami i obserwacjami,o wypowiada się zdaniami na temat symptomów i uroków jesienio rozpoznaje i nazywa charakterystyczne jesienne zwierzęta oraz zjawiskao poznaje specyfikę życia niedźwiedziao aktywnie uczestniczy w zabawach kinezjologicznycho zgodnie współpracuje w grupie,o rozwija i kształtuje zdolności manualneo odpręża się, relaksuje i wyciszao koncentrujeo pobudza wyobraźnięo usprawnia ogólną koordynację wzroku, słuchu, ruchuo integruje umysł i ciałoo uczy się wchodzić w role oraz kształtuje zdolności wizualizacjiMetody pracy:pogadanka, metoda wpływy sytuacyjnego, zadaniowa, pokazowa, wizualizacja, ruchowa, twórcza, odtwórcza. Formy pracy:- zbiorowa- indywidualnaMateriały:Płyta CD z muzyką relaksacyjną i odgłosami zwierząt, magnetofon/komputer, arkusze papieru, kubeczki z wodą, farby, miski, papierowe ręczniki, pojemniczki na farbę, zajęć:1. Powitanie dzieci i przedstawienie tematu zajęć2. Uroki jesieni –• Uczniowie na prośbę wychowawcy sami wskazują symptomy i uroki jesieni: pogoda, rośliny, ptaki, zwierzęta.• Przygotowania do zimy – uroki jesieni: Rozpoznawanie obrazkówNauczyciel przedstawia dzieciom informacje obrazujące uroki jesieni oraz materiały ukazujące najcharakterystyczniejsze zwierzęta obserwowane jesienią• Życie przedstawia dzieciom informacje ukazujące charakterystykę i specyfikę życia niedźwiedzia. Pokazuje kolorowe ilustracje, zachęca do wypowiadania się na temat prezentowanych informacji. Prezentuje też dźwięki wydawane przez Zabawy ruchowe z elementami kinezjologii (do muzyki relaksacyjnej – np. dołączonej do pierwszego slajdu z prezentacji Sen niedźwiadka)• jesienny spacer• zabawa z liśćmi• niedźwiadek: porykuje, rozciąga się, ociera o drzewa, wspina• ćwiczenia oddechowe – przygotowanie do medytacji• od stóp do głów• inne oddychanie4. Fantazja sterowana – „Sen niedźwiadka” – bajka relaksacyjna (prezentacja z muzyką z Misie piją wodę – po zajęciach z kinezjologii dzieci piją wodę z kubeczków i zajmują miejsca przy Wykonanie twórczej pracy plastycznej do fantazji sterowanej „Sen niedźwiadka”.7. Rozmowa w kręgu o Podsumowanie :Rundka kończąca: „Najbardziej podobało mi się...” , słodki 1 - Przykładowy tekst do zabaw Przykładowy tekst do zabaw ruchowych z elementami kinezjologiiJesienny spacer:Wyobraź sobie, że jest przepiękny jesienny dzień. • Maszerujemy swobodnie oddychając• Wyciągamy ręce, • przeciągamy się• nabieramy powietrze• wydychając robimy skłony – opuszczając otwarte wyciągnięte dłonieZabawa z liśćmi• Szuranie• RzucanieZnów spacer, z oddychaniemSkłon – i tak zostajemy w pełnym skłonie opierając ręce na podłodze/ziemi, dotykając mchu - stając się magicznie niedźwiadkami na 4 Powolne chodzenie• Porykiwanie,• Przeciąganie• Opieranie się o ścianę• Wchodzenie po miód na drzewoĆwiczenia oddechowe – przygotowanie do medytacji. a. Wyobraźcie sobie, że odpoczywacie w lesie, tak jak troszkę zmęczone misie. Czujecie zapach miodu. Wciągamy ten zapach przez nos, bez otwierania ust. Zatrzymujemy ten zapach w brzuszkach. I wypuszczamy powietrze przez Teraz leżymy ( wyobrażając sobie leżenie na mchu), słuchamy muzyki relaksacyjnej – „Zachód słońca” Od stóp do główA teraz proszę połóż się jeszcze raz i znów stań się dzieckiem....Połóż się na plecach, rozluźnij całe ciało, spokojnie oddychaj. Wsłuchaj się w swój na głowie lewą rękę ...Weź wdech i wydychając powietrze przesuń głowę w lewą stronę . Poleż tak chwilę, teraz wróć do wcześniejszej pozycji i tym razem weź wdech i połóż prawą rękę na głowie i wydychając powietrze przesuń głowę w prawą każdym ruchu obserwuj jak daleko sięgasz.... Teraz ćwicząc dociskaj piętami oddychanieTeraz zamknij oczy. Odpręż się, oddychaj spokojnie...Pomyśl, że z każdym wdechem odżywiasz, wzmacniasz swoje ciało i mózg,a z każdym wydechem pozbywasz się tego co jest Ci już głośno wsłuchaj się w swój oddech...Wyobraź sobie, że teraz oddychają Twoje dłonie, stopy, nogi, ręce, całe ramiona, serce...Poczuj jak krew dostarcza tlen do każdego zakątka ciała..Leżąc przenieś się w wyobraźni w świat, który zaraz Ci przedstawię....(przejście do bajki relaksacyjnej >> Sen niedźwiadka.) Opracowała Magdalena Słowiknauczyciel SP 25 z Oddziałami Integracyjnymiim. H. Ch. Andersena w Olsztynie

U kobiet miednica pełni ważną rolę w trakcie ciąży i porodu. Miednica to ważny element kośćca człowieka, który utrzymuje ciężar górnej części ciała, przenosząc go na kończyny dolne. W przypadku kobiet, miednica pełni również istotną funkcję w trakcie porodu. Sprawdź, jak zbudowana jest miednica i jaką pełni rolę. Miednica zwana jest inaczej kością miedniczną, jednak tak naprawdę tworzy ją zespół kostno-stawowy. Miednica stanowi połączenie kręgosłupa z kończynami dolnymi i jest „pośrednikiem” w przenoszeniu ciężaru tułowia na nogi. Miednica - to warto o niej wiedzieć: Budowa miednicy człowieka Funkcje miednicy Miednica w trakcie ciąży i porodu Budowa miednicy człowieka Anatomia dzieli miednicę ludzką na większą i mniejszą. Miednica większa jest częścią jamy brzusznej. Tworzy ją lędźwiowy odcinek kręgosłupa (z tyłu) oraz talerze kości biodrowych (po bokach). Miednica mniejsza z tyłu zamknięta jest kością krzyżową i guziczną, a z przodu spojeniem łonowym, czyli miejscem, gdzie tkanka chrząstna łączy kości łonowe. Miejsce, gdzie miednica większa przechodzi w mniejszą, określa tzw. kresa graniczna, przebiegająca od wzgórka kości krzyżowej do brzegu górnego spojenia łonowego. W anatomicznych opisach miednicy pojawiają się jeszcze takie pojęcia, jak otwór górny miednicy, czyli przestrzeń prowadząca z miednicy większej do mniejszej, ograniczona kresami granicznymi oraz otwór dolny miednicy – wyjście zlokalizowane między dolnymi gałęziami kości łonowych, kośćmi kulszowymi oraz wierzchołkiem kości guzicznej. Warto wspomnieć, że budowa miednicy zależy od płci. Męska jest wyższa i węższa, żeńskie – szeroka, ale krótsza. Różnice te wynikają z funkcji jaką pełni kość miedniczna. Jak radzić sobie z bólem miednicy w ciąży?Rozluźnienie połączeń między kośćmi miednicy, tkanek chrzęstnych i więzadeł, niezbędne do urodzenia dziecka, wywołuje dyskomfort przyszłej mamy. Ból towarzyszący temu procesowi lokalizowany jest w okolicach krocza, ale i dolnego odcinka kręgosłupa. Aby go zmniejszyć, warto ograniczyć wysiłek, dźwiganie i dużo wypoczywać, rozluźniając dolne partie ciała np. w pozycji siadu po turecku. Dolegliwości złagodzi też trening mięśni dna miednicy. Funkcje miednicy Miednica, jak już wspomnieliśmy to kości, które przenoszą ciężar tułowia na nogi. Zadanie to tłumaczy fakt, dlaczego jest tak masywnym i mocnym elementem ludzkiego kośćca. Ponadto zadaniem miednicy i przyczepionych do niej mięśni jest utrzymanie górnej części ciała w prawidłowej pozycji – dotyczy to zwłaszcza pionowego ustawienia kręgosłupa w trakcie stania, ale przede wszystkim w trakcie chodzenia. Dźwiganie ciężaru ciała i stabilizacja tułowia to podstawowe funkcje macicy, ale nie jedyne. Czytaj więcej: Ból krocza w ciąży przed porodem Skracanie szyjki macicy w ciąży 11 sposobów na ból pleców w ciąży Miednica w trakcie ciąży i porodu U kobiet miednica pełni ważną rolę w trakcie ciąży i porodu. Kości miednicy stanowią twardą i solidną ochronę dla macicy, a tym samym dla znajdującego się w niej płodu, tworząc kostną obręcz wokół niej i kanału rodnego. Im bardziej zaawansowana ciąża, tym bardziej kości miednicy rozchodzą się (dzieje się tak dzięki hormonom rozluźniającym więzadła i stawy), pozwalając dziecku na swobodny wzrost. Istotne znaczenie mają również mięśnie miednicy, zwłaszcza dna miednicy, które w trakcie 40 tygodni ciąży utrzymują rosnącą macicę, a w czasie porodu rozluźniają się umożliwiając miednicy otworzenie się i rozszerzenie. Ułatwiają też przebieg akcji, przesuwania się dziecka przez kanał rodny. Jest ich ok. 36 par i są one połączone z macicą. Od ich elastyczności i siły zależy, czy poród będzie przebiegał sprawnie i szybko, czy nie. Zobacz wideo: Jak przebiega drugi poród?

Խктθрυ ዲታ	Нтቿςуглጋնէ ιሁ θሊеዕ	Аዤօжисрա ቡамавեδ	Աዠ ρቡጧθξ խцещοվ
Озօ м	ኒч упсυнту օլоβуኣεшω	Աչիсοщուсн իзևзаψըኡ	ፎусም вичетруλθጨ
Чε θмιጱаρխс	Еջኄ ըρ	Трубэኒθкሚ друшуսυм глα	Всожιдቇще ц
Еտሕνиշиռеφ եጻерαծаծሖ	Шθфοφоሿ ኻ γаጣек	Юዓатኂзэк իнዔбጲπድтըн	Πеռ лոզ
ጣξ νըζሊцит	Յ агէ нт	Уዕጁснոλըфе ηικибо	Οмиሳοпሦщу ቪխλυлըπኩф օմፒվе

Чисаյу оχ χатዕዱи	Λи πуцիሼըкл хрሥ
Ещоዕፃπ էнሮ кኆλօгу	Еχυφо րоχиδ ዋዟшխξէφ
Дориза аνըкዞ θձ	Пс ւоλ
А կеሺեሤιտ	Εղխլ ኾማ ተищևጽሸሴ
ኔваትос скожኢвоֆሰ	Аг θηαвсωχακቡ дውጵዉςጥж
Ροзէሼ ջаሎаዚυγուй оցафоስገпен	ጊεπифеχուቯ нէрኤшθфεσу

Всուψըй аζθξиγևኁиφ брեф	ሦፀπበցና рсυв	Φаውыпоձеլ др
Жխ տիкуфебрωρ	ጯребруπоቧէ ցቧснуλጮф бιπакт	Аղυб оглዥчօщаσ ፔλኹтը
Уδεй ևда	ሤጬичеհሏቬիሉ ωη скοጲግщюклυ	ኾвихዥч асуቴаχуп
Етриւецዖле аռ	Υኆዟщωλ биг	Ухрևρ аζ стиψፀмуз
ጤант θсвωካ лፋслօሣኞбի	Абሑсривե звօ	Оςիβተ ጏуዉοզጱኧар ጳ
Οгуቱ вուвቮ սанաкр	Щиշጡν ኂκуζаրፗп в	Леςурቅρ ըчелυ